Często słyszymy błędne: „Mam wizytę u dentysty za półtorej miesiąca” czy też „Za półtora godziny będę na miejscu”. Tymczasem umiejętność rozróżniania form półtora i półtorej nie wymaga znajomości skomplikowanych reguł językowych.
W poście lista dwudziestu wyrazów, przy zapisie których Polacy najczęściej popełniają błędy. Sprawdź, ile z nich Ty zapisałbyś/zapisałabyś poprawnie. Z pewnością niejedno słowo Cię zaskoczy!
Czym są eufemizmy? Czy to zawsze dobre językowo zjawisko? Czym kiedyś charakteryzowały się eufemizmy w języku propagandy, a co jest typowe dla współczesnego języka reklamy? Wyjaśnienie i wiele przykładów eufemizmów w poście.
Kim jest ktoś, kogo nazywamy „spolegliwym”? Czy jest to ktoś ustępliwy, uległy, podporządkowujący się innym? A może pierwsze przychodzące nam na myśl znaczenie jest błędne?
„Z rzędu” czy „pod rząd” – która forma jest poprawna i dlaczego? Czy są sytuacje, w których należy wybrać tylko jedno z tych wyrażeń? A może wręcz przeciwnie – jedno z nich jest rażącym błędem?
Kiedyś: „tragedia” i „dramat”. Dzisiaj: „masakra”, „miazga”, „nokaut”, „katastrofa”, „kontra”. Dlaczego większość naszych komunikatów jest zbudowanych na sensacji? Do czego może prowadzić to zjawisko?
„Oportunistę” najczęściej utożsamiamy z oporem i definiujemy jako kogoś, kto stawia opór, kto przeciwstawia się komuś lub czemuś, buntuje się. Jest to błędne rozumienie, kompletnie przeciwstawne prawidłowej definicji.
„Radio” i „studio” – odmieniać czy nie odmieniać? Słuchamy audycji „w radiu” czy „w radio”? Jesteśmy „w studiu” nagrań czy w „studio” nagrań? Czy formy „radiów” i „studiów” są poprawne?
Zwyczajem Polaków stało się korzystanie ze zdrobnień. Pani na poczcie pyta: „Paczuszka priorytecikiem?”, a ekspedientka w sklepie ładuje „do woreczka marcheweczki, pomidorki i ziemniaczki”. Czy słusznie zdrobnienia występują w każdym naszym zdaniu?
„Abnegacja” to słowo, któremu często przypisujemy błędne znaczenie. Kojarzymy ją z negowaniem, zaprzeczaniem. Niesłusznie! Co tak naprawdę znaczy „abnegacja” i kim jest „abnegat”?
„Ten pomarańcz”, „ta pomarańcza”, „ten por”, „ta pora” – wszystkie cztery formy są poprawne. Ich użycie zależy jednak od tego, o jakiej rzeczy lub zjawisku w wypowiedzi mowa.
Co frazeologizmy mówią o kobietach, a co o mężczyznach? Jak to się dzieje, że kiedy rozmawiamy o pogodzie albo korkach w mieście, zdradzamy, co myślimy na temat macierzyństwa, blondynek, Niemców czy płci przeciwnej?
Dziecko w podstawówce umie wymienić osiem rodzajów okolicznika, uczeń szkoły średniej zna definicje: elipsy, emblematu, epifory, epigramatu... A dorosły człowiek? Co on wynosi z dwunastu lat lekcji języka polskiego?
W dzieciństwie spotykaliśmy się wyłącznie z formą „dwie postacie” i nikt z nas nie zastanawiał się nad jej poprawnością. Od niedawna jednak media propagują formę „dwie postaci”. Którą więc strukturą powinniśmy się posługiwać?
Obie formy, czyli „przy pomocy” i „za pomocą” istnieją w języku polskim. Różnią się one jednak kontekstem użycia. Kiedy powinniśmy zatem wybierać „przy”, a kiedy „za”?