Pleonazmy i tautologie to błędne konstrukcje językowe, których wyrazy znaczą dokładnie to samo. Potocznie są nazywane „masłem maślanym”. Pleonazmy cechuje to, że ich konstrukcje połączone są ze sobą relacją nadrzędno-podrzędną, a tautologie współrzędną.
Dzisiaj o komplikowaniu sobie życia. Oczywiście językowego życia. W poście chciałabym zaapelować, żebyśmy w codziennych rozmowach z mamą, babcią, koleżanką w szkole, kolegą z pracy czy ekspedientką w warzywniaku nie silili się na, uwierzcie mi, nieadekwatną do sytuacji erudycję.
Kontaminacja frazeologiczna to takie poprawne dwa (lub rzadziej trzy) skrzyżowane wyrażenia, zwroty albo frazy, które tworzą nowe niepoprawne wyrażenie, zwrot lub frazę. Łatwiej będzie to zrozumieć, zapoznając się z przykładami.
Były przecinki, pora na kropki, ale nie takie tam sobie zwyczajne kropki stawiane na końcu zdania. Mam na myśli kropki będące częścią skrótów. Weźmy sobie w celu wyjaśnienia zapisu owych skrótów czterech panów: „magistra”, „doktora”, „profesora” i „księdza”.
Zasad stawiania i niestawiania przecinków jest sporo. Trudno byłoby wyjaśnić je wszystkie w krótkim blogowym wpisie. Postanowiłam więc, wziąć na celownik „i” oraz „a”.
Dzisiejszy wpis, jak bystrzakom już pewnie udało się zauważyć, traktować będzie o interpunkcji. Zanim jednak dowiemy się czegoś konkretnego o zasadach interpunkcyjnych, chciałabym zaapelować, żebyśmy w ogóle interpunkcję w miarę możliwości aprobowali.
Pamiętam jeszcze z podstawówki reakcje pani od polskiego, gdy tylko usłyszała od jakiegoś ucznia zdanie rozpoczynające się od „mi się”. Prędko mówiła wtedy: „Misie? Misie to są w lesie!”. Niestety nigdy nie wyjaśniła, o co tak naprawdę z tymi misiami chodzi.
Dlaczego, skoro schodzimy po schodach, nie wchodzimy po wchodach? Fragment kobiecego stroju zwany spódnicą noszony jest na wierzchu, a nie pod spodem. Czy powinniśmy zatem nazywać go wierzchnicą?