Stanisław Wokulski – wzorcowa charakterystyka (350 słów)
Stanisław Wokulski to bohater powieści realistycznej Bolesława Prusa pod tytułem „Lalka”. Był on czterdziestosześcioletnim mężczyzną, pochodzącym z ubogiej rodziny szlacheckiej. Mieszkał w Warszawie, a zajmował się handlem – był kupcem galanteryjnym i posiadał sklep.
Zobacz także: 100 pytań i odpowiedzi na sprawdzian z Lalki.
Bohater był wysoki i urodziwy, co potwierdzają słowa jego przyjaciela Ignacego Rzeckiego: „Wiem, że Stach jest bardzo przystojny. To żeby aż tak…”. Porównano go nawet do posągu gladiatora zwycięzcy. Zestawiania dopuściła się staruszka – pani Misiewiczowa: „[…] kompletnie piękny człowiek, cóż to za budowa, jaka szlachetna fizjognomia, a co za oczy”. Nie podobał się jednak wszystkim, na przykład Izabela Łęcka twierdziła, że posiadał duże, chłopskie czerwone dłonie, które odrzucały arystokratkę od kupca.
W postaci Wokulskiego możemy odnaleźć sprzeczne cechy charakteru. Nazywa się go bowiem bohaterem przełomu dwóch epok – romantyzmu i pozytywizmu. Co typowe dla romantyków – darzył silnym uczuciem kobietę – arystokratkę, córkę Tomasza Łęckiego. Ponadto brał udział w powstaniu styczniowym, więc ważna była dla niego sprawa narodowowyzwoleńcza. Interesował się także prostym ludem, czyli społecznością Warszawy, zwaną biedotą.
O pozytywizmie Stanisława świadczyła jego nieodparta chęć kształcenia się – jako młody chłopak pracował jako korepetytor, by zarobić na książki i opłacenia studiów w Szkole Głównej. Doceniał rolę edukacji, skupiał się przede wszystkim na naukach ścisłych, takich jak matematyka i fizyka. Ludźmi, których cenił, były osoby ze środowiska naukowego – Julian Ochocki i profesor Geist. Ważne były dla niego praca, rozwój, równość i sprawiedliwość społeczna.
Bohaterowi wykreowanemu przez Bolesława Prusa należy także przypisać potrzebę pomagania innym. Wdzięczna była mu chociażby Marianna, która została krawcową, wykonywała więc godniejszy zawód niż przed spotkaniem Wokulskiego. Mężczyzna miał silny charakter i łatwo się nie poddawał. Dowodem na to są jego liczne starania o rękę Izabeli Łęckiej, chęć zaimponowania arystokratom i szybkie poszerzanie majątku. Uznaje się go za idealistę – miał bowiem marzenia związane z realizacją wartości nie tylko romantycznych, lecz także pozytywistycznych.
Podsumowując, uważam, że Stanisław Wokulski był dobrym człowiekiem, który doskonale radził sobie na wielu płaszczyznach w życiu, wyjątkiem była miłość. Sądzę, że bohater nie wysadził się w ruinach zamku w Zasławku, a wyjechał do Paryża poszerzać działalność naukową. W związku z tym uznaję go za osobę, która miała w sobie więcej z pozytywisty niż z romantyka.
