Młoda Polska nazywana jest jeszcze modernizmem i neoromantyzmem. Ważnymi pojęciami w tej epoce były symbolizm, dekadentyzm i chłopomania. W Młodej Polsce tworzyli Stanisław Wyspiański, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, a także Leopold Staff.
Pozytywizm to epoka z drugiej połowy XIX wieku. Tworzyli wtedy Bolesław Prus, Maria Konopnicka, Eliza Orzeszkowa. Ważne były koncepcje: pracy u podstaw, pracy organicznej, realizmu, naturalizmu, scjentyzmu, empiryzmu, agnostycyzm, ewolucjonizm oraz utylitaryzmu.
Romantyzm to epoka z pierwszej połowy XIX wieku. Tworzyli w niej: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński, Aleksander Fredro, a także Cyprian Kamil Norwid. Ważnymi pojęciami dla tej epoki były: metafizyka, folklor, ludowość, uczuciowość, irracjonalizm, intuicjonizm.
Oświecenie nazywane jest wiekiem rozumu, wiekiem filozofów. Epoka ta obejmuje cały XVIII wiek. Najpopularniejszym polskim twórcą oświeceniowym był Ignacy Krasicki. Wydał wiele bajek, satyr, hymnów, a także pierwszą polską powieść. Ważnymi pojęciami z tego okresu są: klasycyzm, sentymentalizm, rokoko.
Barok to epoka, która trwała przez cały XVII wiek. Był to okres, w którym forma przeważała nad treścią. Obrazy były bogato zdobione, a wiersze pełne środków stylistycznych. Głównym założeniem twórców barokowych było dziwienie i szokowanie odbiorców.
Renesans, inaczej odrodzenie, to epoka, która trwała przez cały XVI wiek. W renesansie tworzyli: Jan Kochanowski, Mikołaj Rej, a także William Szekspir. Ważnymi pojęciami dla odrodzenia były reformacja, antropocentryzm oraz humanizm.
Średniowiecze nazywane jest wiekami średnimi, wiekami ciemnymi. Rozpoczęło się w V wieku, a zakończyło w XV wieku. Kojarzone jest przede wszystkim z Kościołem, wiarą i takimi pojęciami jak teocentryzm czy uniwersalizm. Średniowiecze wykształciło cztery wzorce osobowe: świętego, ascetę, władcę i rycerza.
Antyk, inaczej starożytność, to pierwsza epoka literacka. Rozpoczęła się w IX/VIII wieku przed naszą erą, a zakończyła w V wieku naszej ery, kiedy nastąpił upadek cesarstwa zachodniorzymskiego. Antyk kojarzony jest przede wszystkim ze starożytną Grecją i starożytnym Rzymem.
Wyróżnia się trzy podstawowe odmiany polszczyzny: 1) język literacki / język ogólny; 2) dialekty i gwary (zależne od terytorium); 3) języki/gwary/socjolekty/żargony (zależne od środowiska). Dokładniejszy opis trzech odmian polszczyzny wraz z przykładami znajduje się w poście.
Znajomość mitologii, jej bohaterów, imion bogów i ich atrybutów okazuje się niezbędna nie tylko w szkole podstawowej. W programie nauczania szkół średnich znajduje się wiele utworów, które odwołują się do mitologii.
Zapożyczenia możemy podzielić na wewnętrzne i zewnętrze. W poście znajduje się ich opis i przykłady zapożyczeń zewnętrznych, a dokładniej: anglicyzmów, germanizmów, rusycyzmów galicyzmów, italianizmów oraz turcyzmów.
Wyróżniamy następujące style w języku polskim (i nie tylko): styl potoczny, styl urzędowy (tu: styl kancelaryjny), styl publicystyczny, styl naukowy (tu: styl popularnonaukowy), styl artystyczny, styl retoryczny oraz styl osobisty. Ich cechy charakterystyczne zostały opisane w poście.
Okolicznik to część zdania, która określa czasownik, okoliczność czynności lub cechę. Odpowiada na pytania okolicznika. Należy do grupy orzeczenia. Informacje dotyczące tego, przez co jest wyrażany okolicznik i jakie są jego rodzaje, znajdują się w poście.
Podmiot i orzeczenie to dwie z pięciu części zdania (oprócz nich wyróżniamy jeszcze: przydawkę, okolicznik i dopełnienie). W poście znajdują się najważniejsze informacje dotyczące podmiotu i orzeczenia (czym są wyrażane, jakie są ich rodzaje).
Zdanie współrzędnie złożone to zdanie, w którym wypowiedzenia nie określają się wzajemnie, czyli mogą istnieć bez siebie. Wyróżniamy zdania współrzędnie złożone: łączne, rozłączne, wynikowe i przeciwstawne. Przykłady takich zdań znajdują się w poście.