Gender nie wynika wyłącznie z rozważań dotyczących płciowości. W gender chodzi o równość. Szeroko pojętą równość, czyli o to, żebyśmy nie odsyłali czarnoskórych na drzewa, kobiet do garów, mężczyzn na politechnikę, gejów do więzień, a lesbijek do pornosów.
Chyba każdy z nas zna kogoś, komu dolega egocentryzm komunikacyjny. Osoba z egocentryzmem stawia w centrum świata JA, a TY jest jej potrzebne tylko po to, żeby słuchało o JA. W poście znajduje się lista typowych zachowań egocentryka komunikacyjnego.
Wyrazy takie jak „psycholożka”, „ochroniarka” czy „uchodźczyni” to feminatiwy. Kwestia dotycząca tego, czy powinniśmy używać nazw feminatiwnych jest dość skomplikowana. Mówić zatem „filolożka” czy „kobieta/pani filolog”? Odpowiedź w poście.
„Sprzątanie – doprowadzanie czegoś do porządku; usunięcie czegoś z miejsca, na którym nie powinno się znajdować”. Piszę, bo niektórzy nie wiedzą. Ci niektórzy malują się codziennie, pryskają perfumami i kompletnie nie przeszkadza im życie w chlewie.
Jaki jest koszt korekty pracy licencjackiej lub pracy magisterskiej? Refleksje korektorki na temat wprowadzania poprawek i oczekiwań zleceniodawców w poście.
Tramwajem jeżdżę codziennie. Każdego dnia podróż środkami komunikacji zajmuję mi trochę ponad pół godziny i każdego dnia przeżywam swój dzień (a właściwie trzydzieści minut) świra. Na czym to polega?
Czy poprawianie innych, kiedy ci popełniają rażące językowe błędy jest w złym tonie? Czy są osoby, które mogą zwracać uwagę na usterki językowe i takie, które powinny milczeć nawet, gdy usłyszą o „włanczaniu”?
Kiedyś: „tragedia” i „dramat”. Dzisiaj: „masakra”, „miazga”, „nokaut”, „katastrofa”, „kontra”. Dlaczego większość naszych komunikatów jest zbudowanych na sensacji? Do czego może prowadzić to zjawisko?
Posty na Prostym Polskim pojawiają się już od sześciu miesięcy. We wpisie trochę statystyk, a trochę o zasadach językowych i ciekawostkach polonistycznych, które przez te pół roku zaskoczyły Was najbardziej.
Co frazeologizmy mówią o kobietach, a co o mężczyznach? Jak to się dzieje, że kiedy rozmawiamy o pogodzie albo korkach w mieście, zdradzamy, co myślimy na temat macierzyństwa, blondynek, Niemców czy płci przeciwnej?
Dziecko w podstawówce umie wymienić osiem rodzajów okolicznika, uczeń szkoły średniej zna definicje: elipsy, emblematu, epifory, epigramatu... A dorosły człowiek? Co on wynosi z dwunastu lat lekcji języka polskiego?
Polonista to ktoś, kto: przez całe studia ma koszmary, w których w jednej ręce trzyma dyplom magistra, a drugą miesza frytki, bo właśnie dostał pracę w fast foodzie; potrafi ładnie się wysłowić – wersja optymistyczna; mówi tak, że nikt nie wie, o co mu chodzi – wersja prawdziwa.
Czy naprawdę dziewczyny, które piszą blogi modowe są przekonane, że ich twórczość powinna przypominać dzieła Kochanowskiego pisane pod lipą? Dlaczego piszą coś, czego nie da się czytać?
Obraz humanisty w oczach społeczeństwa zrównuje go z nic niepotrafiącym (w perspektywie bezrobotnym) idiotą. Dzieje się tak, bo słowem humanista szastamy na prawo i lewo, więc zaczęło oznaczać wszystko i nic. A to nie tak.