Średniowiecze nazywane jest wiekami średnimi, wiekami ciemnymi. Rozpoczęło się w V wieku, a zakończyło w XV wieku. Kojarzone jest przede wszystkim z Kościołem, wiarą i takimi pojęciami jak teocentryzm czy uniwersalizm. Średniowiecze wykształciło cztery wzorce osobowe: świętego, ascetę, władcę i rycerza.
Antyk, inaczej starożytność, to pierwsza epoka literacka. Rozpoczęła się w IX/VIII wieku przed naszą erą, a zakończyła w V wieku naszej ery, kiedy nastąpił upadek cesarstwa zachodniorzymskiego. Antyk kojarzony jest przede wszystkim ze starożytną Grecją i starożytnym Rzymem.
Wyróżnia się trzy podstawowe odmiany polszczyzny: 1) język literacki / język ogólny; 2) dialekty i gwary (zależne od terytorium); 3) języki/gwary/socjolekty/żargony (zależne od środowiska). Dokładniejszy opis trzech odmian polszczyzny wraz z przykładami znajduje się w poście.
Zapożyczenia możemy podzielić na wewnętrzne i zewnętrze. W poście znajduje się ich opis i przykłady zapożyczeń zewnętrznych, a dokładniej: anglicyzmów, germanizmów, rusycyzmów galicyzmów, italianizmów oraz turcyzmów.
Taszka to słowo będące archaizmem (wyraz ten kiedyś funkcjonował w polszczyźnie, a dzisiaj nikt lub niewiele osób się nim posługuje). O znaczeniu tego wyrazu informuje więc „Słownik Staropolski”.
Wyróżniamy następujące style w języku polskim (i nie tylko): styl potoczny, styl urzędowy (tu: styl kancelaryjny), styl publicystyczny, styl naukowy (tu: styl popularnonaukowy), styl artystyczny, styl retoryczny oraz styl osobisty. Ich cechy charakterystyczne zostały opisane w poście.
Okolicznik to część zdania, która określa czasownik, okoliczność czynności lub cechę. Odpowiada na pytania okolicznika. Należy do grupy orzeczenia. Informacje dotyczące tego, przez co jest wyrażany okolicznik i jakie są jego rodzaje, znajdują się w poście.
Podmiot i orzeczenie to dwie z pięciu części zdania (oprócz nich wyróżniamy jeszcze: przydawkę, okolicznik i dopełnienie). W poście znajdują się najważniejsze informacje dotyczące podmiotu i orzeczenia (czym są wyrażane, jakie są ich rodzaje).
Zdanie współrzędnie złożone to zdanie, w którym wypowiedzenia nie określają się wzajemnie, czyli mogą istnieć bez siebie. Wyróżniamy zdania współrzędnie złożone: łączne, rozłączne, wynikowe i przeciwstawne. Przykłady takich zdań znajdują się w poście.
W polszczyźnie istnieje wiele podziałów zdań. Jednym z nich jest podział zdań ze względu na ich budowę. Wyróżnia się tutaj zdania pojedyncze i złożone. Czym tak właściwie jest zdanie pojedyncze, a czym – zdanie złożone? Odpowiedź z poście.
Dywiz (zwany łącznikiem) jest często mylony z myślnikiem (zwanym półpauzą). Brak umiejętności rozróżniania dywizu od myślnika skutkuje popełnianiem błędów ortograficznych i interpunkcyjnych. Warto więc dowiedzieć się, czym jest dywiz, a czym myślnik.
Oczywiście obie formy – „tą” oraz „tę” funkcjonują w polszczyźnie. Nie można ich jednak uznawać za synonimy. Powinno się używać tych form w zależności od przypadka rzeczownika, przed którym odmieniony wyraz „ta” stoi.
Wyróżniamy 10 epok literackich: antyk/starożytność, średniowiecze, renesans/odrodzenie, barok, oświecenie, romantyzm, pozytywizm, Młoda Polska/modernizm/neoromantyzm, XX-lecie międzywojenne, współczesność. Ich ramy czasowe opisane zostały w poście.
Epitet to jeden z najważniejszych i najczęściej spotykanych środków stylistycznych. Jest on chętnie wykorzystywany nie tylko przez poetów, lecz także przez każdego z nas. Codziennie posługujemy się epitetami, choć nie zawsze mamy tego świadomość. Czym tak właściwie jest epitet?
Pisownia „nie” z przysłówkami jest nieco bardziej skomplikowana niż w przypadku innych części mowy. I tak na przykład „nie” z przymiotnikami piszemy łącznie, a „nie” z czasownikami oddzielnie. A jak jest z przysłówkami?