Dyletant – kto to taki?
Każdy z nas zna jakiegoś dyletanta... Kim tak właściwie „dyletant” jest? Jak zachowuje się osoba, której można przypisać „dyletantyzm”? Jaki jest antonim słowa „dyletant”?
Każdy z nas zna jakiegoś dyletanta... Kim tak właściwie „dyletant” jest? Jak zachowuje się osoba, której można przypisać „dyletantyzm”? Jaki jest antonim słowa „dyletant”?
Często spotykanymi formami są „wziąć coś na tapetę” (w rozumieniu: zająć się czymś) lub „temat wraca na tapetę” (w rozumieniu: znowu zająć się jakimś zagadnieniem). Tymczasem obie te formy są błędne! Jak zatem mówić, żeby nie popełniać błędów?
Cudzysłów to wyraz, którego odmiana sprawia kłopoty wielu Polakom. Kiedy chcemy zaznaczyć, że to, co powiedzieliśmy, nie jest dosłownie, twierdzimy, że powiedzieliśmy to „ w cudzysłowiu”. Tymczasem taka forma w polszczyźnie w ogóle nie występuje!
Wyraz liczba nie jest synonimem wyrazu ilość. Oba te wyrazy określają oczywiście liczebność, ale nie oznaczają dokładnie tego samego. W języku polskim innym słowem określamy rzeczowniki policzalne, a innym – rzeczowniki niepoliczalne.
Dobre przygotowanie do matury z języka polskiego wymaga poświęcenia i czasu i naprawdę trudno jest „to jakoś obejść”. Przed maturzystami stoją bowiem dwa, a nawet trzy egzaminy z tego przedmiotu. Jak skutecznie się do nich przygotować?
W XXI wieku studiowanie jest dla każdego. Nie zależy od świadectwa na koniec szkoły, nie zależy od wyników maturalnych, ba – nie zależy nawet od wiedzy i predyspozycji. Studiujemy wszyscy, studiujemy, co chcemy, studiujemy, jeśli zapłacimy.
Do korków z matmy czy z fizyki już przywykliśmy. W końcu są to przedmioty, z którymi mało kto nie ma problemów. Podobnie jest z językami obcymi. Trochę inaczej wygląda sprawa w przypadku korepetycji z polskiego. Dlaczego są to mniej popularne zajęcia?
„Punktu” czy „punkta” - która forma jest poprawna? Zabrakło nam do wygranej jednego punktu czy punkta? „Tortu” czy „torta”? Prosimy o dokładkę tortu czy torta? Odpowiedź i uzasadnienie na blogu.
Pewnie wielu z nas, z racji nadchodzących mistrzostw świata, zada sobie niebawem pytanie o odmianę wyrazu „mecz”. Nie widzieliśmy dwóch ostatnich „meczów” czy „meczy” naszej reprezentacji? Mamy dosyć ciągłych analiz „meczów” czy „meczy”?
Gender nie wynika wyłącznie z rozważań dotyczących płciowości. W gender chodzi o równość. Szeroko pojętą równość, czyli o to, żebyśmy nie odsyłali czarnoskórych na drzewa, kobiet do garów, mężczyzn na politechnikę, gejów do więzień, a lesbijek do pornosów.
„Pokojów”, „pokoi” czy może „pokoji” – która forma jest poprawna i dlaczego? Który z wymienionych wyrazów należy do normy wzorcowej, który do uzusu, a który jest błędem językowym? Odpowiedź w poście.
Chyba każdy z nas zna kogoś, komu dolega egocentryzm komunikacyjny. Osoba z egocentryzmem stawia w centrum świata JA, a TY jest jej potrzebne tylko po to, żeby słuchało o JA. W poście znajduje się lista typowych zachowań egocentryka komunikacyjnego.
„Pretensjonalny” to określenie, którego możemy użyć zarówno w kontekście nazywania człowieka, jak i zjawiska czy przedmiotu. Czy „pretensjonalny” to taki, który ma pretensje? Czy ubiór i fryzura mogą być „pretensjonalne”? Odpowiedź w poście.
W polszczyźnie jest wiele przysłów, których nie rozumiemy lub które rozumiemy błędnie. W poście omówionych zostało kilka z nich, między innymi: „nie zasypiać gruszek w popiele”, „nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka”, „w marcu jak w garncu”.
Polacy mają tendencję do kończenia swoich wypowiedzi kilkoma zbędnymi dla wartości komunikacyjnej wyrazami. Należą do nich: „tak”, „nie”, „wiesz”, „rozumiesz”, „prawda”. W poście znajduje się spis dłuższych wyrażeń, których nagminnie używamy.